Κτηνιατρικά

Μου την έφερε... :$

Ø Τι συμβαίνει με την ύπαρξη της επιληψίας στον σκύλο?

Ως επιληψία ορίζουμε την νευρολογική διαταραχή που συνοδεύεται από διαταραχή της συνείδησης, της συμπεριφοράς αλλά κυρίως από διαφορετικής έκτασης και έντασης «σπασμούς». Η επιληψία οφείλεται σε λειτουργική διαταραχή των νεύρων. Σε κάποιες φυλές υπάρχει κληρονομική προδιάθεση όπως Beagle, German Shepherd, Keeshood, Tervueren, Τeckel, Pooodle, Labrador, Golden Retriever, Cocker, Saint Bernard, Irish Setter.

Η ηλικία της εμφάνισης της πρώτης κρίσης συνήθως γίνεται μεταξύ 6 μηνών και 5 ετών. Μια επιληπτική κρίση διακρίνεται σε τρία στάδια:

1ο στάδιο: Το ζώο παρουσιάζει ανησυχία, άσκοπη περιπλάνηση, κλάμα ή κραυγές. Έχει μικρή διάρκεια και τις περισσότερες φορές δεν το παρατηρεί ο ιδιοκτήτης.

2ο στάδιο: Έχει διάρκεια συνήθως λίγων δευτερολέπτων και συνοδεύεται από διαταραχές, της συνείδησης (το σκυλί δεν καταλαβαίνει, ούτε αναγνωρίζει τους γύρω του) σπασμούς, απροαίρετη ούρηση ή αφόδευση, σιαλόρροια, εμετό.

3ο στάδιο (μετεπιληπτικό): Διαρκεί από μερικά λεπτά έως κάποιες ώρες και το ζώο εμφανίζεται κουρασμένο, ανήσυχο, ληθαργικό και σε ορισμένες περιπτώσεις τρώει ή πίνει πάρα πολύ.

Γιατί παθαίνει επιληπτικές κρίσεις;
Αρχικά  οι επιληπτικες κρίσεις  οφείλονται άλλοτε σε εγκεφαλοπάθειες και άλλοτε σε μεταβολικές και τοξικές εγκεφαλοπάθειες. Οι κατηγορίες των παθήσεων που οδηγούν σε επιληπτογόνες εστίες μπορούν να διακριθούν σε:
Α) Εκφυλιστικές (νευροδυστροφίες)
Β) Αγγειακές (ισχαιμική εγκεφαλοπάθεια)
Γ) Συγγενείς (υδροκεφαλία-λειεγκεφαλία)
Δ) Μεταβολικές (ηπατική εγκεφαλοπάθεια, υπογλυκαιμία, υπασβεστιαμία, ουραιμία)
Ε) Νεοπλάσματα (πρωτογενή ή μεταστατικά)
ΣΤ) Λοιμώδη νοσήματα (μόρβα, λύσσα, λοιμώδη περιτονίτιδα, τοξόπλασμα, ερλιχία νεόσπορα, κρυπτόκοκκος, βακτήρια)
Ζ) Τραυματισμοί (κρανιοεγκεφαλική κάκωση, εγκεφαλική υποξία)
Η) Τοξικώσεις (μόλυβδος, οργανοφωσφορικα, στρυχνίνη)
Θ) Ιδιοπαθούς αιτιολογίας (εγκεφαλίτιδα των Pug, κοκκικωματώδης, ιδιοπαθής).

Τις περισσότερες φορές ο ιδιοκτήτης δυσκολεύεται να εξηγήσει τα συμπτώματα της επιληψίας και με τη συνοδεία της σύγχυσης μπορεί να παρασυρθεί φοβούμενος:

1) Καρδιακή ανακοπή (πάνω σε άσκηση)
2) Βαριά μυασθένεια (δεν έχουμε απώλεια συνείδησης)
3) Δηλητηρίαση-φόλα (ιστορικό λήψης ξένης ουσίας)
4) Μυϊκούς σπασμούς ή τρόμους (δεν έχουμε απώλεια συνείδησης).

Η αναγνώριση, μεταξύ των κρίσεων, άλλων συμπτωμάτων εκτός των νευρολογικών που συνήθως επιδεινώνονται οδηγεί σε οργανική ή μεταβολική εγκεφαλοπάθεια.

Αντιθέτως όταν μεταξύ των κρίσεων ο σκύλος είναι απολύτως φυσιολογικός τότε μιλάμε πιθανότατα για ιδιοπαθή επιληψία.

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε;

Ο γιατρός σας για να προσεγγίσει την πιθανή επιληψία θα πρέπει να έχει το πληρέστερο ιστορικό. Πότε ξεκίνησε, πόσο κράτησε, τι συμπτώματα είχε, πώς ήταν οι σπασμοί, πώς συμπεριφέρθηκε μετά το τέλος της κρίσης, τι έκτακτο μπορεί να συνέβη την ώρα της κρίσης (πχ. δυνατός κρότος, δυνατό φως, έντονο stress, παρουσία άλλου ζώου του αντίθετου φύλου, αν ήταν νηστικό ή όχι κλπ.)

Θα προχωρήσει με κάποιες εξετάσεις όπως η γενική αίματος, BUN, κρεατίνη, γλυκόζη, τριγλυκερίδια, ALP, ALT Ca, χοληστερόλη και ίσως σας ζητήσει ειδικότερες εξετάσεις για ινσουλίνη, χολικά οξέα, ορολογικές εξετάσεις αλλά και αξονική ή μαγνητική τομογραφία, καλλιέργεια εγκεφαλονωτιαίου υγρού κλπ.

Η ιδιοπαθής επιληψία

Η επιληψία οφείλεται σε λειτουργική διαταραχή των νεύρων. Σε κάποιες φυλές υπάρχει κληρονομική προδιάθεση όπως Beagle, German Shepherd, Keeshood, Tervueren, Τeckel, Pooodle, Labrador, Golden Retriever, Cocker, Saint Bernard, Irish Setter.

Η ηλικία της εμφάνισης της πρώτης κρίσης συνήθως γίνεται μεταξύ 6 μηνών και 5 ετών.

Πριν μιλήσουμε για τη θεραπεία θα πρέπει να είναι σαφή τα ακόλουθα.
1. Η επιληψία είναι ανίατη νόσος.
2. Η επιληψία ελέγχεται από φάρμακα
3. Τα φάρμακα μπορεί να έχουν παρενέργειες
4. Το κόστος αυξάνει λόγω των φαρμάκων αλλά και των συνεχών εξετάσεων.
5. Οι κρίσεις μπορεί υποτροπιάσουν ή και να χειροτερέψουν παρά την αγωγή.
6. Η αγωγή αυξάνει εφόσον οι κρίσεις είναι πυκνότερες

Η θεραπευτική αγωγή ξεκινά με ένα φάρμακο και αργότερα ίσως χρειαστεί συνδυασμός φαρμάκων. Το επιληπτικό κατοικίδιο πρέπει να εξετάζεται σε διαστήματα 14, 45, 90 ημερών και μετά ανά εξάμηνο. Η πρόγνωση είναι πάντα επιφυλακτική αλλά το κυριότερο εφόδιο του ιδιοκτήτη ενός επιληπτικού κατοικιδίου είναι η υπομονή.

Ø  Τι γίνεται όταν τα μάτια του σκύλου δακρύζουν?

Τα δάκρυα παράγονται συνεχώς από τους δακρυϊκούς αδένες και απλώνονται σε όλο το βολβό. Η βασική αποστολή τους είναι η προστασία του κερατοειδούς χιτώνα του οφθαλμού. Παράλληλα, με τις κινήσεις των βλεφάρων τον διατηρούν υγρό, στιλπνό, διαφανή και καθαρό. Επιπροσθέτως, διευκολύνουν την εσωτερική επιφάνεια των βλεφάρων (επιπεφυκότας) να ολισθαίνει εύκολα επί του οφθαλμικού βολβού, επιτρέποντας έτσι γρήγορες και προς όλες τις κατευθύνσεις κινήσεις του.

Για την απομάκρυνση των δακρύων λειτουργεί ένα σύστημα «αποχέτευσής» τους, το οποίο ξεκινά από την εσωτερική γωνία των βλεφαρικών σχισμών, με δύο μικρούς πόρους (άνω και κάτω βλεφαρικά σημεία), από όπου τα δάκρυα οδηγούνται σε μια «δεξαμενή», τον καλούμενο δακρυϊκό ασκό, και από εκεί, μέσω λεπτού καναλιού, εκβάλλουν στην οροφή των ρινικών κοιλοτήτων. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες η παραγωγή και η αποχέτευση είναι ισόρροπες, ώστε να μην «τρέχουν τα δάκρυα από τα μάτια».

Ø  Τι συμβαίνει με την ρινορραγία αλλά και την επίσταξη του ζώου?

Ιδιαίτερης σημασίας τύπος ρινικού εκκρίματος είναι η έξοδος από τις ρινικές κοιλότητες αίματος, ή όπως λέμε ρινορραγία. Οταν το αίμα εξέρχεται με μορφή σταγονών λέγεται επίσταξη, σε αντίθεση με τη ρινορραγία, όπου η ροή είναι συνεχής. Η επίσταξη και η ρινορραγία μπορεί να είναι ετερόπλευρες ή αμφοτερόπλευρες και σ' ό,τι αφορά τη διάρκεια, συνεχείς ή διαλείπουσες.

Τα αίτια της επίσταξης και της ρινορραγίας διακρίνονται σε τοπικά (βλάβες εντοπισμένες στις ρινικές κοιλότητες) και σε συστηματικά. Από τα τοπικά αίτια που ήδη αναφέρθηκαν, καθαρή αιμορραγία από τις ρινικές κοιλότητες μπορεί να δώσουν ξένα σώματα, νεοπλάσματα και τραύματα.

Από τα συστηματικά νοσήματα που προκαλούν επίσταξη ή ρινορραγία, συχνότερα είναι όσα σχετίζονται με διαταραχές της πίεσης (υπέρταση) και αυτά που διαταράσσουν την πηκτικότητα του αίματος. Σπανιότερα μπορεί να οφείλονται σε άλλα σπάνια σύνδρομα, όπως η πολυκυτταραιμία και οι ειδικές αγγειίτιδες.

Η υπέρταση, αν και δεν είναι καλά μελετημένη στα ζώα, φαίνεται ότι δεν έχει, σε καμία περίπτωση, τη σημασία και συχνότητα με την οποία απαντάται στον άνθρωπο. Εν τούτοις, από τα συστηματικά νοσήματα εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι η υπέρταση συνυπάρχει με τις χρόνιες παθήσεις των νεφρών (νεφρογενής υπέρταση) και με ορισμένες καρδιοπάθειες. Η νεφρογενής υπέρταση συναντιέται πολύ συχνότερα στις γάτες και συνήθως σε υπερήλικα ζώα.

Σε ό,τι αφορά τις διαταραχές της πήξης του αίματος, αυτές αποτελούν τη συχνότερη αιτία επίσταξης και ρινορραγίας στον σκύλο και θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του ζώου. Από τα συστηματικά νοσήματα που προκαλούν διαταραχές της πήξης του αίματος και εκδηλώνονται με ρινορραγία, κυριαρχούν τα διάφορα λοιμώδη και παρασιτικά νοσήματα, όπως η ερλιχίωση και η λεϊσμανίαση.

Εν τούτοις τα νεοπλάσματα (λευχαιμία αιμαγγειοσάρκωμα), οι βαριές ηπατοπάθειες, γενικότερα οι παθολογικές καταστάσεις που επιπλέκονται από το καλούμενο σύνδρομο της διάσπαρτης ενδοαγγειακής πήξης, αποτελούν συχνά αίτια διαταραχών της πήξης του αίματος και συνακόλουθα και ρινορραγίας.

Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημανθεί μια λαθεμένη τακτική που επικρατεί στην καθημερινή πράξη. Σχεδόν κάθε περίπτωση επίσταξης και ρινορραγίας αντιμετωπίζεται ως ερλιχίωση. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους, αφ' ενός, γιατί είναι ευκολότερη η διαπίστωση των ειδικών, κατά της ερλίχιας, αντισωμάτων και αφ' ετέρου, γιατί το >30% των ζώων φέρουν αντισώματα κατά της ερλίχιας από παλαιά μόλυνση, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει νόσηση του ζώου ή να ερμηνεύεται η παρουσία των αντισωμάτων ως αιτία διαταραχής της πήξης του αίματος.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που παρουσιάζει η διάγνωση των λοιπών, μη λοιμωδών νοσημάτων, έχει ως αποτέλεσμα οι πάσης φύσεως ρινορραγίες να θεωρούνται ή και να αντιμετωπίζονται λαθεμένα ως ερλιχιώσεις.

Ø  Υπάρχει κρυολόγημα στα ζώα?

Όπως και ο άνθρωπος, έτσι και τα ζώα κρυολογούν. Όμως, στα ζώα δεν υφίσταται η έννοια του κοινού κρυολογήματος και όταν παρατηρούνται παρόμοια συμπτώματα, πάντοτε αποτελούν εκδηλώσεις σοβαρών τοπικών ή συστηματικών παθολογικών καταστάσεων. Ετσι λοιπόν πταρμοί, πάσης φύσεως ρινικό έκκριμα (καταρροή), βήχας και δύσπνοια χρήζουν άμεσης διερεύνησης και αντιμετώπισης, με άλλα λόγια, δεν χωράει αναμονή, αλλά άμεσα πρέπει τα ζώα να οδηγούνται στον κτηνίατρο.

Ø  Καρδιοπάθειες στον σκύλο

Νεφρά και ήπαρ είναι από τα πρώτα όργανα που υφίστανται τις συνέπειες της κακής λειτουργίας της καρδιάς του σκύλου και αποτελούν τις δευτερογενείς βλάβες. Μειώνονται οι ολικές πρωτεΐνες, αυξάνονται τα ηπατικά ένζυμα, ενώ είναι σχετικά αυξημένη και η κρεατινίνη που, εφ' όσον το ζώο αφεθεί στην τύχη του, το οδηγεί σε νεφρική ανεπάρκεια. Φάρμακα αλλά και διατροφή μπορούν να μειώσουν τις συνέπειες της διατατικής μυοκαρδιοπάθειας και σε πολλές περιπτώσεις το ζώο επιβιώνει για καιρό και με πολύ καλή ποιότητα ζωής.

Η διάγνωση της διατατικής μυοκαρδιοπάθειας στο σκύλο βασίζεται στην κλινική εικόνα, τη φυλή των ζώων και τα ευρήματα από την ακτινογραφία, το ηλεκτροκαρδιογράφημα και το υπερηχογράφημα.

Τα εργαστηριακά ευρήματα από το αίμα ποικίλλουν και χαρακτηρίζουν τις δευτερογενείς βλάβες διαφόρων παρεγχυματικών οργάνων (νεφρού, ήπατος) που υφίστανται τις συνέπειες της μειωμένης κυκλοφορίας και της μη καλής οξυγόνωσής τους.

Οι παράμετροι που βασικά ελέγχονται και σχετίζονται με την πρόγνωση και τη θεραπεία είναι οι ολικές πρωτεΐνες (συνήθως μειώνονται), τα ηπατικά ένζυμα (συνήθως αυξάνονται) και η κρεατινίνη και η ουρία (αζωθαιμία), που συνήθως είναι αρχικά μέτρια αυξημένες (προνεφρική αζωθαιμία) και με την εξέλιξη της νόσου απολήγουν σε νεφρική αζωθαιμία (νεφρική ανεπάρκεια).
Θεραπεία
Σε ζώα που δεν παρουσιάζουν βαριά συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια ύστερα από βραχεία ή και καθόλου νοσηλεία, μπορεί να χορηγηθούν αγγειοδιασταλτικά (αρτήριο- και φλεβοαγγειοδιασταλτικά) καθώς και ουσίες που ελέγχουν τις αρρυθμίες και τις εκτακτοσυστολές.

Ταυτόχρονα, η διόρθωση και προσαρμογή της διατροφής (ανάλατες τροφές, χορήγηση καρνιτίνης, ταυρίνης και βιταμινών - βιταμίνες Ε και του συμπλέγματος Β) δίνουν ενθαρρυντικά αποτελέσματα, που βελτιώνουν περαιτέρω την πρόγνωση. Ειδικότερα, για τη διατροφή ζώων που πάσχουν από διατατική μυοκαρδιοπάθεια κυκλοφορούν ήδη στο εμπόριο κατάλληλες, βιομηχανικής παραγωγής δίαιτες. Για ζώα που παρουσιάζουν βαρεία κλινική εικόνα απαιτείται νοσηλεία ίσως και αρκετές ημέρες, για τη σχετική αποκατάσταση των λειτουργικών διαταραχών της καρδιάς και των επιπλοκών και ακολούθως η προηγούμενη συντηρητική αγωγή.

Η πρόγνωση μπορεί να είναι αρκετά ευνοϊκή για την πρώτη κατηγορία των ζώων, δηλαδή μακροχρόνια επιβίωση με καλή ποιότητα ζωής. Προϋπόθεση αποτελεί η καλή ενημέρωση του ιδιοκτήτη, που αποτελεί το κλειδί εφαρμογής της απαιτούμενης αγωγής, ώστε αυτή να είναι αποτελεσματική. Σε ζώα που προσκομίζονται με βαρεία κλινική εικόνα (ασκίτης υποπρωτεϊναιμία), η πρόγνωση είναι επιφυλακτική και η επιβίωση των ζώων δεν υπερβαίνει το έτος.

Ø  Πως γίνεται η μετάδοση του παρασίτου εχινόκοκκου?

Ο σκύλος καθώς και άγρια ζώα της ίδιας οικογένειας αποτελούν τον τελικό ξενιστή του εχινόκοκκου, δηλαδή φιλοξενεί το γενετικώς ώριμο παράσιτο, την ταινία του εχινόκοκκου. Με τα κόπρανα του σκύλου που φέρει το παράσιτο, εξέρχεται μεγάλος αριθμός αβγών της ταινίας, τα οποία διακρίνονται μόνο με το μικροσκόπιο. Τα αβγά ωριμάζουν στο περιβάλλον και στη συνέχεια μπορεί να καταποθούν από τα φυτοφάγα ζώα και τον άνθρωπο.

Στην περιοχή μας, όπως ήδη αναφέρθηκε στο προηγούμενο, υπάρχει το είδος Echinococcus granulosus, από το οποίο, πέραν του ανθρώπου, μολύνονται κυρίως τα πρόβατα και δευτερευόντως οι αίγες και τα βοοειδή και σπανιότερα άλλα είδη ζώων. Στο έντερο απελευθερώνονται από τα αβγά τα ονομαζόμενα εξάκανθα έμβρυα, τα οποία διαπερνούν το τοίχωμα του εντέρου και διασκορπίζονται βασικά με την κυκλοφορία, πορευόμενα διά του ήπατος και των πνευμόνων σε όλα τα οργανικά συστήματα. Συνήθη όργανα κατακράτησης και εγκατάστασης του παρασίτου είναι το ήπαρ και οι πνεύμονες.

Στα σημεία που εγκαθίστανται σχηματίζονται κύστεις με υδαρές περιεχόμενο και γι' αυτό ονομάζονται υδατίδες κύστεις, και η νόσος στον άνθρωπο και τα ζώα, υδατίδωση.

Μέσα στις υδατίδες κύστεις το παράσιτο πολλαπλασιάζεται, ώστε από εκεί που αρχικά εγκαταστάθηκε να προκύψουν εκατομμύρια νέα παράσιτα και σε περίπτωση ρήξης της κύστης να προκαλέσουν μη ελεγχόμενη διασπορά. Πώς γίνεται η μόλυνση του ανθρώπου και των φυτοφάγων ζώων; Ο άνθρωπος μολύνεται όταν καταπιεί εμβρυοφόρα αβγά της ταινίας του εχινόκοκκου. Αυτό μπορεί να συμβεί κυρίως με την κατανάλωση φρούτων και φρέσκων λαχανικών και συνήθως με σαλάτες από νωπά χορταρικά μολυσμένα και όχι πολύ καλά πλυμένα. Αντιθέτως, δεν κινδυνεύει από τα βρασμένα χορταρικά. Επίσης, ο άνθρωπος δεν μολύνεται από το κρέας ή από τα σπλάχνα των φυτοφάγων ζώων.

Σπανιότερα η μόλυνση μπορεί να προκληθεί από τα μολυσμένα χέρια μας, όπως ύστερα από το χαΐδεμα μολυσμένου σκύλου, από εργασίες στον κήπο και γενικώς από τη μη τήρηση των κανόνων υγιεινής. Στη χώρα μας ακόμη και σήμερα διαγιγνώσκονται περί τα 150-200 περιστατικά ετησίως.

Τα φυτοφάγα ζώα και κυρίως τα πρόβατα μολύνονται, όπως και ο άνθρωπος, καταπίνοντας αβγά του εχινόκοκκου κατά τη βόσκηση. Πρέπει να σημειωθεί ότι σε πρόβατα ηλικίας μεγαλύτερης του ενός έτους το ποσοστό μόλυνσης υπερβαίνει το 50%.

Η μόλυνση των σαρκοφάγων και ειδικότερα των σκύλων είναι αποτέλεσμα κατανάλωσης ωμού κρέατος, και κυρίως σπλάχνων (ήπαρ- πνεύμονες), από μολυσμένα ζώα (κυρίως πρόβατα). Έτσι, υπεύθυνος για τη μόλυνση των σκύλων είναι σχεδόν αποκλειστικά ο άνθρωπος. Για το λόγο αυτό η εχινοκοκκίαση αντικατοπτρίζει το γενικότερο επίπεδο πολιτισμού των κατοίκων μιας περιοχής.

Ø  Τι γίνεται με την νεφρική ανεπάρκεια του σκύλου?

Μερικές φορές, όταν οι σκύλοι πίνουν νερού δεν σημαίνει ότι κάνει ζέστη. Δεν έχει λαλιά και δεν μπορεί να σας πει από τι υποφέρει. Αλλά μιλούν τα συμπτώματα: πολυδιψία και πολυουρία.

Συμβατικά και με βάση την κλινική εικόνα (συμπώματα και εργαστηριακά ευρήματα και κυρίως τη συγκέντρωση της κρεατινίνης) διακρίνονται τέσσερα στάδια εξέλιξης της νεφρικής ανεπάρκειας στο σκύλο:

Το πρώτο στάδιο ή στάδιο πολυουρίας-πολυδιψίας: Η εισβολή του συνδρόμου είναι συνήθως προοδευτική και αθόρυβη, μάλιστα όταν η καταστροφή των νεφρώνων είναι μικρότερη των 2/3, μόνο με πολύ ειδικές μεθόδους εξέτασης μπορεί να εντοπιστεί. Πέρα από την πολυουρία-πολυδιψία, συχνά τα ζώα δεν παρουσιάζουν άλλες εκδηλώσεις.

Στη φάση αυτή είναι αναγκαία η καταφυγή στον κτηνίατρο, που θα συστήσει τις συνήθεις εργαστηριακές εξετάσεις, οι οποίες μπορεί να αποκαλύψουν οριακή ή μικρή αύξηση της συγκέντρωσης στο αίμα της κρεατινίνης (τιμές που κυμαίνονται από 1,5 ώς 2,5 mg/100 ml). Ενδεικτικότερη μπορεί να είναι η αύξηση της συγκέντρωσης του φωσφόρου (Ρ) ή οι μεταβολές στις συγκεντρώσεις καλίου (Κ) και νατρίου (Na) και κυρίως στη μεταξύ τους σχέση.

Το πρώτο αυτό στάδιο μπορεί να υφίσταται μακροχρόνια και η διάρκειά του εξαρτάται από την εξέλιξη της υποκείμενης νόσου (βασικό αίτιο), ενώ καταστάσεις stress, χειρουργικές επεμβάσεις, χορήγηση φαρμάκων και η τυχαία ή σκόπιμη στέρηση ύδατος μπορούν να οδηγήσουν στο επόμενο στάδιο ή και σε οξεία και βαρύτατη νόσο. Το δεύτερο στάδιο χαρακτηρίζεται μέτρια νεφρική ανεπάρκεια, τα ζώα εξακολουθούν να παρουσιάζονται ως φυσιολογικά ή να παρουσιάζουν σποραδικά εμετούς ή «εκλεκτική» όρεξη. Στο στάδιο αυτό οι αντισταθμιστικοί μηχανισμοί μπορεί εύκολα να «σπάσουν» ακόμα και κάτω από συνήθεις δυσμενείς καταστάσεις (π.χ. υπερκόπωση) και τα ζώα να παρουσιάσουν βαρέα συμπτώματα.

Στο τρίτο στάδιο, που ονομάζεται συνήθως και ουραιμικό σύνδρομο, η συγκέντρωση της κρεατινίνης υπερβαίνει τα 5 mg/100 ml και τα ζώα έχουν την εικόνα ενός βαριά άρρωστου ζώου: απώλεια βάρους, συχνούς εμετούς, ακόμη και αιμορραγικούς, αναιμία, αφυδάτωση κ.ά.

Τέλος, στο τέταρτο στάδιο τα ζώα προσκομίζονται στον κτηνίατρο σε ουραιμικό κώμα. Είναι αφυδατωμένα, υπόθερμα, με ολιγουρία ή και ανουρία και σε μικρό χρονικό διάστημα καταλήγουν στο θάνατο.

Στο δεύτερο και το τρίτο στάδιο η διάγνωση συχνά είναι εύκολη. Αντιθέτως, στο πρώτο στάδιο απαιτούνται επανειλημμένες ή και εξειδικευμένες εργαστηριακές και κλινικές δοκιμές.

Η αντιμετώπιση βασίζεται κατ' αρχάς στην απομάκρυνση του πρωτογενούς αιτίου και ταυτόχρονα, στην απάλειψη των συμπτωμάτων, γεγονός που συχνά απαιτεί νοσηλεία του ζώου (ορούς, αντιεμετικά, ηλεκτρολύτες κ.λπ.).

Ετσι, σε ζώα του πρώτου και δεύτερου σταδίου, αλλά ακόμα και αυτών του τρίτου, η αρχική σταθεροποίηση μπορεί να οδηγήσει σε μακροχρόνια επιβίωση και σπανιότερα σε πλήρη ίαση. Γενικά απαιτείται συνεχής και τακτική κλινική και εργαστηριακή παρακολούθηση, ειδική διατροφή και διαβίωση ακόμη.

Η πρόληψη βασίζεται στον τακτικό (τουλάχιστον ετήσιο), προσυμπτωματικό έλεγχο των ζώων, κυρίως σε ό,τι αφορά ορισμένα λοιμώδη νοσήματα, τα οποία υποκρύπτονται και τελικά ευθύνονται για την εμφάνιση της χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας.

Ø  Έχει αρθρίτιδα ο σκύλος σας?

 Οι αρθρίτιδες είναι παθήσεις των αρθρώσεων που εξελίσσονται σιγά σιγά και οδηγούν σε πόνο.

 Τις χαρακτηρίζει η απώλεια του αρθρικού χόνδρου, η τοπική καταστροφή των ιστών και η

 ανάπτυξη νέου οστού με το όνομα οστεόφυτο.

 Οι διάφοροι τραυματισμοί, η παχυσαρκία, η πρόοδος της ηλικίας και οι γενετικές ανωμαλίες

 προδιαθέτουν στην εμφάνιση αρθρίτιδας

Ποιοι σκύλοι είναι επιρεπείς στην αρθρίτιδα?

Οι αρθρίτιδες εμφανίζονται συχνότερα σε σκύλους 8-12 ετών, συνήθως αρσενικούς,

μεγαλόσωμων και γιγαντόσωμων φυλών, σχεδόν πάντα παχύσαρκους ή υπέρβαρους

Ø  Ενημερωθείτε για το κόψιμο των ουρών στα κυνηγόσκυλα(Επανιελ,Κουρζχαρ και Κοκερ)

 Tο κόψιμο της ουράς και το «κόντεμα» των αυτιών σε ορισμένες φυλές σκύλων, αποτελούν

 πραγματικότητα χειρουργικές επεμβάσεις για «καλλωπιστικούς» σκοπούς. 

 Το κόψιμο της ουράς και των αυτιών καθιερώθηκε με τα χρόνια και σιγά-σιγά ενσωματώθηκε

 στα εξωτερικά μορφολογικά χαρακτηριστικά κάποιων φυλών σκύλων τόσο, ώστε αυτά ν'

 αναγνωριστούν και επίσημα σαν ταυτόσημα της καθαροαιμίας των συγκεκριμένων σκύλων από

 τους περισσότερους Kυνοφιλικούς Oμίλους.O Aμερικανικός Kυνοφιλικός Oμιλος δεν

 «αναγνωρίζει» σαν καθαρόαιμες παραπάνω από 40 φυλές σκύλων εάν τα δείγματα που

 παρουσιάζονται στις εκθέσεις του Oμίλου δεν έχουν «εγχειρισμένες» ουρές ή αυτιά. 

 Αντίθετα πάντως, αρχίζουν να «λειτουργούν» τελευταία αρκετοίKυνοφιλικοί Oμιλοι στηνEυρώπη

 και σε ολόκληρο τον κόσμο.